Babyshit.

Het krijgen van kinderen gaat samen met de komst van een enorme bende shit.

Het begint al voordat de babies (ik denk in meervoud, want ik ontving een tweeling) geboren worden. Ik zie mezelf nog staan in de megalomane Prenatal winkel in Amsterdam zuid oost.

In mijn hand had ik een lange lijst met mysterieuze spullen erop, overgetikt van het internet; spullen waar ik, wee mij, nog nooit eerder van had gehoord.

Gehoorzaam schafte ik aan wat de babypolitie, zoals ik ze later noemde, mij had verordonneerd. Ik was in mijn ogen een verre van perfect gelukt mens, maar het goed geoutilleerd beginnen aan het ouderschap, dat moest toch lukken.

Zo kwam ik dertien uur later thuis met allerhande zaken, shit dus, die vooral een dure variatie bleken op dingen die ik al had.

Hydrofieldoeken. Die waren ‘zo handig, voor van alles en nog wat en vooral tegen spuug. En je kon ze later altijd als poetsdoek gebruiken!’ Nu had ik al een uitpuilend rekje in de bijkeuken waar zo’n honderd oude poetsdoeken in zaten. Waarom die dan geen dienst konden doen als hydrofieldoek bleef een raadsel.

Twee ronde, harde metalen kruiken. Ik had nog drie lekker zachte, rubberen, oude kruiken in huis, maar het gezicht van de verkoopster was ik niet vergeten toen ze grimmig vertelde over lappen zwartgeblakerde babyhuid. Twee nieuwe, dure harde metalen kruiken dus, met bijbehorende, even dure omslagjasjes, want die dingen bleken juist dertig keer zo heet ( ‘leeeevensgevaarlijk’, had de verkoopster gepiept) te kunnen worden als m’n ouwe rubberen makkertjes.

Zalf voor tepelkloven, balsem voor schaamlipscheurtjes en smeersels voor rode babybillen. Yummie. Thuis had ik 2 drogisterijkastjes vol met cremes waar ik een heel Peruaans bergvolk weer een zachte en stralende huid mee kon bezorgen, maar ja. Deze specifieke en hoogstnoodzakelijke zalfjes had ik nog niet, zei de verkoopster beslist. Waar. Aanschaffen maar.

Geloof ook nooit mensen die zeggen: “Wij hebben alles gekregen, we hebben zelf bijna niks hoeven te kopen!” Vraag gerust even door waar dat woordje ‘bijna’ voor staat:

Naast kruiken, hydrofieldoeken en die veertig zalfjes, hebben ze ook een buggy, een wipstoeltje, een supersonische wandelwagen, een reiswiegje en toch ook maar dat peperdure bedje incluis speciaalmatras met anti-wiegedoodgaten aangeschaft. Om van die dertig rompertjes in vier verschillende maten maar niet te spreken.

Flesjes, speentjes, reinigers, een nieuwe magnetron, een babyblender, een supersonisch kolfapparaat en een schuurvoorraad luiers volgen ook nog als je ze indringend aan blijft kijken. Want dat is natuurlijk niet hygiënisch, tweedehands. Iedere ouder die dit nu leest weet dat ik nog niet eens op een tiende van de gehele lijst ben.

Ik bedoel maar.

Shit.

Thuis in ons mini-appartement in de Jordaan was er godzijdank, toen de bevallingsdatum nabij kwam, op zolder, in een klein donker hoekje, nog plek voor twee babies. Nu maar hopen dat ze niet te groot worden.